Vree Wijs Parijs: Semi de Paris met een toffe bende

Parijs… De halve marathon van 4 maart daar was er eentje die ik koos ‘omdat het wel eens tof was om in Parijs te lopen’. 1 januari startte ik serieus terug met trainen na twee maanden rondjes rond de kerktoren. Met een nieuw schema! Tijd voor een test! Tijd voor resultaten! Het werd een waanzinnige rollercoaster door de straten van Parijs. Are you ready for a bumpy ride?

De training

Parijs leek me ‘wel tof’ en ‘eens iets anders’ toen ik me bij aanvang inschreef, maar langzaam is die wedstrijd onder mijn vel gekropen. In januari startte ik namelijk met een nieuw schema met trage duurlopen en snelle intervaltrainingen… Zoals vaak met nieuwe dingen overviel me een soort onzekerheid. Ik moest wennen aan dat nieuwe ritme en elke zaterdag liep ik mijn lange afstanden wat trager. Precies volgens schema, dat wel. Maar hoe zou ik ooit weer snel lange afstanden leren lopen? Zou ik dat in al mijn ‘sloomheid’ nog wel kunnen?

Die wekelijkse intervaltrainingen deden deugd: even de gas openzetten en lopen zoals de slogan van Telenet: gaan en blijven gaan. Ik leerde tempo’s beter inschatten en 5:00 min/kilometer voelde opeens niet meer als sterven, maar als relatief gemakkelijk na al die 4:30 en 4:40 min/kilometer. De laatste twee weken voor Parijs vielen wat tegen: ik liep 5 kilometer op marathontempo (5:00 min/kilometer) in plaats van de intervaltrainingen en deed nog wat rustige duurlopen. De laatste week besloot ik zelfs de intensiteit nog verder terug te schroeven, wat met dat koude weer geen overbodige luxe was! Voor mij geen (volledig) bevroren neuzen, maar wat langer in bed liggen! Het leven van een sporter is zwaar.

De training op zaterdagochtend voor vertrek

Naast twee maanden stevig fysiek doortrainen, liet ik de wedstrijd ook mentaal flink groeien. Ik had er zin in… Ik wilde mezelf bewijzen. Ik wilde vliegen door Parijs: niet strompelen. Na Amsterdam heb ik namelijk meermaals naar die snelheden daar zitten staren met slechts een vraag: hoe dan? Zou ik dat nog eens kunnen? Tijd voor een testje!

Koolhydraten stapelen in Parijs

We vertrekken op zaterdagochtend in Gent: team #fretkar zit lekker vol met Gentse lopers die zo lief waren mij een plek in het hotel en de auto aan te bieden. We racen met een koffiestopje lekker door en komen rond de middag al aan in ons hotel. Daar ontmoeten we de rest van de groep en voor we het weten zitten we Thaïs te eten in de Franse winterzon. Achter glas weliswaar, maar toch, na al die vorst doet dat zonnetje meer dan deugd.

Er volgt nog een ontroerend momentje als Eddy mij op de kamer laat zien hoe zijn lieve vrouwtje zelfgemaakte ballekes en liefdevol besmeerde (rozijnen)broodjes heeft meegegeven, met persoonlijke post-it om hem succes te wensen! Jawel, deze lopersgroep heeft toen ongeveer mijn hart gestolen. Wat een gezellige bende! Luidkeels loopverhalen uitwisselend komen we op de expo terecht en doen we nog een koffietje! Daarna gaan we richting Eifeltoren en ontdek ik nog even dat gelato de beste manier is om koolhydraten te stapelen… Delphine vliegt nog even in de aperol (foei!) en dan is het bedtijd! Te veel stappen gezet (32000!), maar daardoor val ik ook meteen in slaap, iets wat voor een wedstrijd zelden gebeurt!

Raceday

Ik ben – zoals u wellicht al heeft gemerkt – een stresskonijn, maar na een nachtje goed slapen, lijkt het van mij af te glijden. Ik ben er vanaf de eerste seconde klaar voor en ik heb er vooral héél veel zin in! De afgelopen dagen zat ik maar te mokken over het weer, de sloomheid van mijn benen en mijn faalangst. Nu heb ik opeens mijn focus gevonden! Tijd voor koffie, het bijhorende toiletmomentje en twee witte broodjes, wat cake en fruitsla. Als er al iets misgaat vandaag, zullen het niet de gestapelde koolhydraten zijn. Of het gebrek daaraan.

Ik verkleed me nog even als Eskimo (iets met schrik voor kou krijgen voor de start) en daar gaan we! We arriveren lekker op tijd aan de startblokken. Daar zie ik Bram, onze beste loper van die dag, zich opwarmen en ik besluit gezellig mee te doen. Mijn hoofdje gaat intussen in over-drive van de adrenaline. Het gaat goed gaan: ik voel het! Ondertussen beginnen de eerste druppels te vallen.

Het volgende stressmomentje vindt plaats als ik door de controle toch even het verkeerde startvak in glip: samen starten is toch gezelliger! Ondertussen maken we de laatste selfies en roept Usher samen met Martin Garrix al ‘Don’t look down’ in mijn oren! Klaar om te knallen. Een paar schouderklopjes, een paar knuffels en we gaan naar voren als schapen naar de slachtbank. Handjes in de lucht. Sfeer scheppen. Bram zegt: ‘Doet dat goed’ en een halve minuut later is hij uit mijn zicht verdwenen.

De eerste 2-3 kilometer gaan hard. 4:55 min./kilometer door het bos naar beneden en ik voel niets. Ik ga te snel, bedenk ik wel, maar daar heb ik even geen oren naar. Wat heb ik dit gemist… 4:55 lopen zonder dat het moeite kost! Puur op adrenaline de groep volgen! Daarna komen de eerste heuvels en voel ik de massa vertragen als auto’s met vier pinkers bij opstopping. Ook ik leg het tempo lager. 5:04 en dat wordt het voor de komende kilometers. Ik loop nog steeds soepel en de stukken naar beneden zijn eigenlijk ruim voldoende om te recupereren en een goed ritme te houden. Zo gaat het verder tot aan kilometer 7.

Aan Place de Bastille heb ik even een mentaal duwtje nodig, maar het feit dat we al op 1/3 van de afstand zitten, helpt. Ik heb wat steken, maar probeer goed op mijn middenrifademhaling te letten. Loophouding verzorgen, Lien. Drink iets. Eet een winegum. Doorgaan. Het lukt en ik kan het niet geloven… Ondertussen regent het echt hard, maar die toeschouwers… Wat een fijn publiek, dat zich ondanks het strontweer, langs het parcours verzameld heeft. Ik kijk mijn ogen uit! Ook andere lopers zorgen voor entertainment. Ongelofelijk wat voor rugzakken of waterflessen sommige medelopers merkwaardig elegant meeslepen.

We komen een tweede keer toe aan de Seine en keren om. Vanaf nu begon in mijn mentale planning het vlakkere gedeelte na de eerste bergaf en de eerste klim. Dat was een foutje in de voorbereiding. We beginnen daar aan een reeks tunnels van ammehoela. Ik kan het niet anders omschrijven: wat heb ik 5 kilometer lang die tunnels vervloekt! Mijn tempo zakt naar iets van een 5:10 per kilometer en mijn bovenbenen branden. In mijn hoofd gaat het nu wat minder: vanaf nu is het eigenlijk alleen nog maar vals plat of ronduit bergop tot kilometer 19!

Even iets minder gelukkig

De laatste kilometers

Loophouding verzorgen, drinken, eet een winegum. Gaan en blijven gaan. Of zoals Eliot het tegenwoordig altijd zegt: hou vol, hou vol, je doet dit voor de lol. Ik voel het water door mijn regenjasje doorkomen, maar blijf stug naar de horizon kijken, waar de eerste bossen van Vincennes alweer opduiken. Kilometer 17: nu gaan we echt klimmen, maar wel in een rechte lijn naar de finish! Nog 4 kilometer? Hoe erg kan het nog zijn, die laatste 20 minuten? Verdomme, denk ik, ik ga dat hier in schoonheid eindigen. Mijn conditie zit top: alleen mijn bovenbeentjes doen een beetje pijn. Niet zeuren maar lopen!

Daarna kijk ik weer wat meer om me heen. Tussen 17-18 km kreeg ik meermaals de waarschuwing dat mijn tempo aan het zakken was op mijn horloge. Na 18 heb ik de indruk dat de ergste hoogtemeters erop zitten. Rik zei me op voorhand: als je dan voelt dat het nog kan, bijgeven. En dat ga ik verdorie doen ook! Opnieuw aan 5:00 min/k naar de finish en voor ik het weet zitten we aan de laatste 1000 meter sprint! 4:55 en even de pijn vergeten. Dit keer heb ik nog de moed om mijn armen in de lucht te steken. Hoera! 1:49:12: een nieuw PR!

Toch een traantje?

Na twee maanden twijfelen aan jezelf, toch iets doen wat onmogelijk lijkt… Dat is waar lopen voor mij toch ook een stukje om draait! Ik veeg dan ook even een piepklein traantje weg in die eerste meters na de finish. Opluchting dat ik mezelf niet teleurgesteld heb. Euforie. En een klein beetje blijdschap dat ik mag wandelen en bananen fretten. En douchen, want hoewel ik het amper gevoeld heb tot dan, regent het nog steeds…

Parijs, uw uitzicht was misschien grijs en grauw: ik heb u zelden meer zien schitteren! Wat een prachtige halve marathon met een heerlijke loopgroep die zonder twijfel aan dit PR een groot aandeel heeft. Ze zeiden: het komt wel goed. Ze staken mij vol met rozijnenbrood en gummibollen. Om het met hun accentje te zeggen: het was vree wijs!

Wil je zelf ook die leuke bende leren kennen? Zij zijn de organisatie achter de marathon van Gent, maar ze komen naast dit event ook regelmatig samen om te trainen en zich te amuseren! Meer info over deze club 365 vind je hier!