Boulimia Nervosa: helemaal genezen?

Mijn verslagen van de marathons van Rotterdam & Amsterdam zijn nog steeds het best gelezen op deze blog, maar op de derde plaats staat al enkele weken het verslag van mijn strijd met eetbuien en boulimia nervosa. Dit doet mij vermoeden dat heel wat van jullie hiermee worstelen, wat in deze tijd waarin er opvallend veel druk ligt op het vrouwelijke uiterlijk eigenlijk niet zo verwonderlijk is. Vandaar dat ik graag even een (hoopvolle) update met jullie deel. 

Allereerst is het misschien belangrijk op te merken dat ik inmiddels niet meer aan boulimia lijd. Ik heb geen (objectieve) eetbuien meer en vertoon ook zelden nog compensatiegedrag… Braken of sportgedrag met oog op het verbranden van kcal heb ik volledig afgeleerd. De voornaamste oorzaak hiervan is toch wel het herstel van mijn eetpatroon, iets wat ik iedereen kan aanraden, hoe moeilijk het ook is.

Voor mij betekende dit herstel dat ik minder eiwitshakes/repen en minder salades (calorie-arm) at, maar meer normale ‘Vlaamse kost’. ’s Morgens havermout met fruit of boterhammen met kaas… ’s Middags en ’s avonds al eens een spaghetti of eenvoudigweg groente – vlees -aardappelen. Op feestjes gewoon een chipsje mee-eten of een stuk taart eten. Het is namelijk zo dat eetbuien bij mij vooral werden uitgelokt door periodes van extreem mager eten, die dan weer gevolgd worden door (nachtelijke) eetbuien. Eenmaal mijn eetpatroon zich herstelde, merkte ik dat de behoefte aan zo’n eetbui zowat onbestaande werd. Een zeer interessante ervaring!

Natuurlijk ben je niet alleen fysiek, maar ook mentaal afhankelijk van zo’n eetbuiengedrag: het brengt je even in een roes. Het was belangrijk voor mij om echt de keuze te maken te willen herstellen, maar ook om te beseffen waarom ik voor een eetbui koos. Daar heb ik dan ook veel over nagedacht en vakliteratuur over gelezen tot ik er echt klaar voor was om het los te laten. Eenmaal die beslissing gevallen was, heb ik bewust ervoor gekozen om vrienden en familie verder op de hoogte te brengen van die nieuwe ontwikkeling. We hebben regelmatig samen gegeten, waarbij zij kozen wat er op tafel stond of zelfs zelf kookten en de porties bepaalden. Naarmate dit vaker gebeurde, had ik minder de neiging om na het avondeten nog door te slaan in een eetbui. Op den duur verdween die gewoonte volledig en kon ik ook gemakkelijk op mijn eentje de avond doorkomen zonder in een eetbui te vervallen. Zo trots!

Goed, een normaal en gezond eetpatroon met voldoende calorieën en voedingsstoffen, is voor mij niet misschien niet de grootste uitdaging… Iets moeilijker heb ik het op ‘bijzondere dagen’, zoals feestdagen waarop je je normale structuur los moet laten. We hebben net Pasen achter de rug en dat is toch altijd een dingetje. Zo zou ik er geen ‘probleem’ mee hebben om op Paasdag twee stukken taart te eten en dan ’s nachts nog een hele paashaas te mollen. Geen probleem wil dan zeggen dat mijn maag dat wel zou aankunnen, maar de ochtend erop zou ik dan wakker worden met een enorme compensatiedrang. Gezien ik momenteel geblesseerd ben, zou dat vroeger uitgedraaid zijn om enkele dagen amper eten.

Dit jaar zat ik gewoon bij bij de familie aan tafel uit te buiken na een rustig paasmaaltje. Ja, er was taart en neen ik heb die niet afgeslagen om dan alsnog ’s avonds een kilo paaschocolade soldaat te maken. Natuurlijk voel ik me niet 100% op mijn gemak als ik die dozen lekkers zie aankomen en natuurlijk zou ik graag de ‘gemakkelijke’ weg kiezen door niets zoet te eten… Het zit dus nog wel in mijn gedachtegang ingebakken (zoals bij de helft van de vrouwelijke bevolking, helaas, denk ik), maar ik laat mijn gedrag en leven er niet meer door leiden. Het was gezellig. Meer moest dat niet zijn.

Die gedachten rond bepaald vet voedsel zullen volgens de psycholoog waarschijnlijk nooit echt verdwijnen, maar ik heb beseft dat dat in onze maatschappij slechts bij een enkeling het geval is. Welke man/vrouw kan tegenwoordig nog volledig guiltfree bewust ongezond eten? Het zullen er niet zoveel zijn…Ik ben ervan overtuigd dat ik het, ondanks mijn voorgeschiedenis, verrassend goed doe. Die eetstoornis speelt in mijn leven een steeds kleinere rol en ik ben toch wel benieuwd waar het uiteindelijk naar zal leiden… Misschien zal mijn probleem niet helemaal verdwijnen, maar het zal alleen nog maar beter worden dan het nu is. En eigenlijk vind ik mezelf nu al behoorlijk goed bezig!

En wat dan met dat sportschema?

Een van de elementen die mijn eetstoornis toch wel in stand hield, was mijn obsessieve sportschema. Ik sportte elke dag, zelfs als ik ziek was en ik deed daarbij graag ‘ongeveer hetzelfde’. Geen kilometer minder. Geen ander moment op de dag dan in de ochtend. Geen andere sporten dan cardio. Toen, na 3 jaar, riep mijn eigen lichaam me een halt toe met een stevige ontsteking: bursitis. Dat was ik iets waarbij zelfs ik aan de kant moest gaan zitten en dat doet me vreemd genoeg wel deugd.

De eerste dagen was het niet gemakkelijk om dat los te laten: ik was ervan overtuigd dat ik binnen de paar dagen uit mijn broek zou barsten. Niet dat ik dat bewust en rationeel dacht, natuurlijk, maar ik had wel ‘het gevoel’ dat alles strakker begon te zitten. Het heeft dan ook even geduurd tot ik besefte dat niet elke dag mijn lijf tot het uiterste hoefde te drijven… Dat het af en toe wel eens mocht bijkomen.

Zodra ik weer mag rennen, begin ik er natuurlijk weer meteen aan! Ik mis de endorfine en de frisse lucht verschrikkelijk, maar het zal minder hard gaan… Geen eindeloze cardiosessies meer, maar rennen en yoga, zwemmen en krachttraining. Een babbeltje slaan. Samen met Eliot rennen. Het tempo af en toe lager leggen. Regelmatig eens in bed blijven liggen. Rusten. Sporten betekent veel voor mij, maar niet meer het aantal kcal op het schermpje van mijn horloge achteraf. En lieve lezers, dat doet deugd!