The marathon stories (6): Rotterdam marathon

Ik kijk in de spiegel: een gebruind wezen met wilde rode gebleekte warrige haren staart mij aan. Er brandt een gloed de ogen, waardoor ik ze amper als de mijne herken. Dit is ‘postmarathon-me’, een sterk veerkrachtig figuurtje dat de lichamelijke hel en hemel besloot op te zoeken… Hoe verliep mijn eerste marathon? Heb ik gehaald? Hoe gingen de laatste weken vooraf en welke problemen doken er op? Je leest het allemaal in deze voorlopig laatste post van ‘The marathon stories’ op Fitmetlien. 

De laatste weken

Laten we chronologisch werken: de laatste weken voor de marathon hebben jullie nog tegoed! Op 18 maart (drie weken op voorhand) deed ik mijn langste duurloop van 34 kilometer. Het tempo zat goed en ondanks drie uur regen hobbelde ik gezellig tot in Tremelo (Joe, Pater Damiaan) en weer terug. Gezellig tochtje op m’n eentje: veel tijd om na te denken en de week weer eens op een rijtje te zetten.

De dagen daarna kon ik vrolijk verkondigen dat ‘het ergste nu wel achter de rug was’. Die 34 kilometer in mijn planning was daarvoor namelijk altijd wel een beetje ‘een dingetje’ geweest. Ik dacht niet dat ik zoiets kon en het voelde dan ook best euforisch om de langste training overleefd te hebben. De week erna hoefde ik alleen maar mijn gewoonlijke training en een duurloop van 25 kilometer te doen. Peanuts, toch?

Dat viel even vies tegen. De week erna liep ik op zaterdag 25 kilometer langs het strand waarvan de eerste 12,5 zoveel wind tegen dat ik moest vechten voor elke meter… Op de weg terug voelde ik mijn vleugels weer, maar toch was het ‘beide voeten op de grond’-moment! Vanaf nu, besloot ik, zou ik mijn mentale voorbereiding op langere afstanden toch weer wat serieuzer nemen.

Taperen

Elke langeafstandsloper heeft volgens mij een beetje een vreemde relatie met tapering, waarbij het trainingsvolume serieus terug schroeft: van 100% naar 60% en later zelf naar 30% van de normale afstanden. Intervaltrainingen en versnellingen blijven aanwezig, maar de kilometers moeten op dit punt gevreten zijn. Als je – zoals ik – wel houdt van lange duurtrainingen aan een niet al te hoog tempo, is dit geen al te fijne periode. Je bent eraan gewend elke lange duurloop je afstand wat langer te maken en opeens moet je gas terugnemen. En dat nog eens terwijl die marathon nu echt wel voor de deur staat… Of in feite al doorgedrongen is tot de inkomhal…

Die laatste twee weken begon ik steeds meer op mijn voeding te letten terwijl ik de trainingen die wel mochten tot in de puntjes afwerkte. Ik voelde mijn lichaam herstellen van een lange trainingsperiode… Pijntjes verdwenen, de energie stroomde elke dag aan sneltreinvaart door mijn lichaam vanaf opstaan tot slapengaan… Ik voelde twee weken lang hoe ik me aan het opladen was… Als ik een dolle stier was geweest, was ik in die weken als een gek met mijn hoeven beginnen schrapen, maar het figuurlijke hekje van de stal bleef nog even dicht. Nog maar een pannenkoekje eten dan maar…

Marathonweekend

Vrijdag 7 april begon ik dan – twee dagen voor aanvang – met koolhydraten te stapelen. Een pastaatje met aardbeien in tomatensaus ging erin en veroorzaakte heel wat vreemde blikken en opgetrokken neuzen bij huisgenoten en mede-Instagrammers. Daarna deed ik wat normaler met witte broodjes met aardbeien, chocolade en banaan, mijn dieet tot en met zaterdagavond in Rotterdam…

We (Ik en vriend Eliot) waren zaterdagnamiddag al afgezakt naar de stad waar het allemaal mocht gaan gebeuren. Hij heeft niets met lopen en keek een beetje vreemd naar al die enthousiaste mensen die samen met mij hun startnummer op de expo gingen afhalen. Daarna trekken we opnieuw richting onze AirBNB zodat ik verder nog wat kan rusten en enkele liters water drinken. Startnummers aanspelden, nog wat broodjes met banaan, ontbijt halen voor Eliot en de avond valt! Ik ga nog uitgebreid in bad en vertel ondertussen aan mijn lief waarom deze marathon zoveel voor mij betekent. Misschien dat dit de zenuwen wat kalmeert?

Veel helpen doet het niet… Die nacht slaap ik bijzonder slecht, maar ik troost me met de gedachte dat ik vast de enige niet ben en dat dit van weinig invloed zal zijn op mijn prestaties. Concentreren op de ademhaling en toch proberen nog een paar uurtjes slaap mee te pikken, wat uiteindelijk lukt.

De ochtend

Om 6u45 besluit ik op te staan om nog een broodje in de oven te schuiven. Ondertussen maak ik een heerlijk grote kop koffie voor mezelf in een poging de darmen op gang te helpen. Normaal ga ik ’s morgens heel gemakkelijk naar toilet, maar die vlinders in mijn buik hebben het hele systeem nu al dusdanig door elkaar geschud dat ik er nu al buikloop van heb.

Ik ga aan de havermout met banaan en gedroogd fruit en witte broodjes met aardbeienconfituur met een liter thee. Ondertussen stel ik mezelf een deadline: als er op het moment dat Eliot opstaat nog steeds geen ‘echt’ toiletbezoek plaats heeft gevonden, ga ik aan de Imodium! Dat is het doktersadvies voor de zenuwen, mijn zwakke darmen en temperaturen als deze… Al is het maar voor mijn eigen mentale rust: ik ga onderweg niet stoppen vanwege – excuseer mij het woord – schijterij.

Een uurtje en één imodium later is het tijd voor de hoognodige rituelen. Zonnecrème smeren, loopoutfit aantrekken, vaseline aanbrengen en kousen aan de voeten… Mijn telefoon gaat alvast op vliegtuigstand en ik luister nog een half uurtje naar mijn marathonplaylist om de sfeer er alvast in te krijgen. Dan is het echt tijd om te vertrekken!

Start!

Nog een kus van mijn lief, een banaan en een klein shotje ijskoffie en ik ga in startvak Wave 3 staan terwijl de eerste tonen van You’ll never walk alone over onze hoofden schallen. Brok in de keel. Hier heb ik zo naar uitgekeken! Ik ga nu toch nog niet bleiten… We zijn nog niet eens vertrokken… Het eerste kanonschot en we schuiven door. Ik voel me opeens een schaapje op weg naar de slachtbank en ik wil niet meer… Slecht geslapen, nu al honger en wat als ik opgeef terwijl ik mijn doelen zo luid verkondigd heb? Wat als ik niet genoeg water heb? Was 1 imodium wel genoeg? Kanonschot 3. Mijn brein slaat tilt en we zijn vertrokken.

Kilometer 1 tot 5 verlopen mentaal absoluut niet vlot: het ‘ik wil niet’-gevoel heeft zich diep in mijn hart genesteld als ik de zon (nu al) voel branden. Maar dan begin je de supporters op te merken. Ze roepen. Ze schreeuwen. Ze kennen je niet, maar scanderen je naam. Ik schakel mijn brein uit en kijk om me heen. Ik hoor het gezoem van de registratie van de 5 kilometer en bedenk hoeveel mensen nu naar mijn nummertje op de app/website staren en blij zijn dat ik die alvast exact volgens schema heb gedaan. Opeens ga ik van zielig ‘ik wil niet’-mietje naar verbeten rottweiler die zich vastbijt en niet meer van plan is om te lossen. En besluit dat ze er nog van gaat genieten ook!

Tot de Erasmusbrug

De kilometers daarna verloopt alles volgens plan: mijn ‘mental milestones’ worden aangetikt op weg naar Eliot die op kilometer 15 op me wacht. Wel begin ik te beseffen dat ik niet genoeg water bij heb terwijl de drankposten ruim onvoldoende zullen zijn voor de dorst die nu al toeslaat. De zon blijft branden terwijl ik winegum na winegum naar binnen werk. Ik heb mijn ritme gevonden, maar besef dat ik voor het vochtprobleem wel een oplossing zal moeten verzinnen…

15 kilometer! Ik zie mijn lief staan en zijn brede smile geeft mij weer wat moed! Kushandje werpen en door. Ik kan het weer! Ongemerkt was mijn snelheid wat gezakt, maar nu kom ik terug in het ritme en begin opnieuw wat mensen voorbij te steken terwijl we een rondje maken. Daar betaal ik rond kilometer 18 echter al de prijs voor… Dorst, hamert het in mijn hoofd terwijl ik zoveel mogelijk schaduwplekken meeneem. Tegelijk verloopt alles zo goed als kan zijn: geen blaren, geen diarree, goede tussentijden… Niet lullen, maar blijven gaan en kleine slokjes uit de Camelbag nemen zodat ik tot op het einde wat te drinken heb!

Op kilometer 19 zie ik Eliot opnieuw. ‘Kan je ergens water halen?’ schreeuw ik hem toe in plaats van te lachen. Ik zie zijn verwarring, maar ik hoop dat hij me begrepen heeft! Even later passeren we toch een waterpost en besluit ik om ook de sportdrank te nemen zodat ik beide kan mixen. Normaal drink ik geen AA drink omdat ik vanwege de hoge concentratie suiker zware buikloop krijg, maar door de Imodium voel ik me zo zeker, dat ik er voor ga! Energy Boost!

Half marathon punt doet deugd, ook al loop ik iets trager dan gepland. Ik heb al lang besloten dat mijn doel van onder de 4u er waarschijnlijk bij deze temperatuur niet inzit. Eliot staat op 23.5 klaar met een flesje AA dat hij ergens vandaan heeft weten te vissen! Held. Engel! Dat soort dingen flitsen door mijn hoofd terwijl ik het flesje bijna uit zijn handen snok om uiteindelijk de helft aan een medeloper te geven die er nog slechter aan toe lijkt te zijn dan ik! Tot na de Erasmusbrug is het echt weer genieten: zoveel mensen, zoveel liefde!

30+

27 kilometer inmiddels en we gaan een tunnel in. WAT is dat? Ik zie de lopers naar beneden gaan en kan alleen maar denken dat we ook weer omhoog zullen moeten. *!fdsej! Ik vloek serieus, maar stoppen is al lang geen optie meer nu… Ik bedoel… Als je vol zit na meer dan een halve zak chips, krijg je het er ook bijgepropt. Om maar te zeggen: je kan meer dan je denkt. Zo duw ik mezelf richting de 30…

Op de 30 zien we aan de andere kant de 40… Ik had op voorhand bedacht dat ik op dat punt zou denken: nog maar iets meer dan 10 kilometer.. In realiteit bedenk ik: nog meer dan 12! Ondertussen reiken steeds meer mensen onderweg water aan. Zeer welkom en dat geeft weer moed! Nog wat natte spons in mijn nek, een winegummetje erbij en doorzetten maar. We gaan het bos in en ik werk een verrassend verfrissend energygelletje weg van AA. Vlak voor de start zei een medeloper: pak alle suiker die je pakken kan. Als ie dit ooit leest: ik heb je raad opgevolgd. Gelukkig maar!

Ondertussen kan ik door deze boost weer lekker verder en denk aan de gezichten van vrienden en familie die thuis volgen. Ik. Stel. Niet. Teleur. Op 34 kilometer hangt het scherm waarop ineens het hoofd van vriendin Jasmien verschijnt, die een filmpje had ingestuurd. Door onze chip weet de prachtige technologie wanneer mijn beelden afgespeeld mogen worden! Ik loop mijn snelste kilometers, passeer 35, 36 en 37 en voel hoe ik langzaam kapot ga. Is het nog ver?

Nog even, roept Eliot op 38 kilometer. En ik zie op kilometer 39 een paar mede-Instagrammers die zo luid gillen dat een paar andere mensen ook mee beginnen te juichen. Komaan, Lien! Nog 3 kilometer! Ik zie dat ik rond de 4 u ga finishen en steek nog een tandje bij. Genieten. Lopen. Doorbijten

Finish

Ik hoor Hollandse schlagers, zie mensen overgeven, zie collega’s met benen als spaghetti die aan hun armen overeind gedragen worden. We lopen nu 4 u en ik draai de Coolsingel opnieuw op. In de verte. Finish. 1 woord. Duizend mensen schreeuwen en pas nu besef ik dat ik het ga halen. De laatste drankpost had ik overgeslagen want er is water aan de finish. Water. Appeltaart. Alles wat geen winegums of gel is… Wat een gevoel: armpjes in de lucht ook al kan je dat eigenlijk niet meer. En je bent binnen. 4 u en 4 minuten! Misschien net boven de richttijd, maar ik ben toch trots. En het laat ruimte voor verbetering… ook al is dat het laatste waar ik op dat punt aan wil denken.

Ik voel sms’jes binnenlopen, maar het eerste wat ik zoek is het toilet. Eigenlijk moet ik al plassen vanaf de start en nu gaat dat ervan komen! Wat een gelukzalig gevoel, zelfs met je billen op een stinkende dixi! Vraag me overigens niet hoe ik daarna weer opgestaan ben… Mijn spieren branden, mijn gezicht ook. Ik ga op zoek naar water, krijg nog meer AA drink, rozen en een medaille. Goed gedaan, meid, klinkt! Vind ik ook, mevrouw, denk ik terwijl ik de verwachte tranen toch niet voel rollen…

Levensdromen volbrengen doet rare dingen met een mens… Ik blijf een kwartiertje met droge ogen rondwandelen om te bekomen tot mijn lief mij terugvindt, vastpakt en fluistert dat hij trots op me is. En plots springen er toch twee joekels van druppels in mijn ogen, ondanks al dat watertekort. Het is voorbij. Het is mooi geweest. Tijd om te gaan douchen.

Erna

Die douche wordt een bad van een uur met de bruisbal die ik speciaal voor na de marathon gekocht heb. Marathonitueeltjes, ik voel ze nu al ontstaan. Ondertussen eet ik een grote bak appel-kaneelyoghurt leeg want meer lijkt er nog niet echt in te gaan. Daarna is het tijd voor een telefoontje met mama en om jullie lieve aanmoedigingen en felicitaties via mail, Instagram en Facebook te lezen! Een welgemeende dankjewel daarvoor!

Ik zweef na deze fantastische ervaring richting Little V om alle 1760 calorieën er weer aan te eten, wat volgens mij nog gelukt is ook! Na een giga pho soup en een nog grotere Bun Chay (volgens de website geroerbakte groente, VERMICELLI, LOEMPIA’S, GROENTEN, KRUIDEN EN VISSAUS) kan je Eliot naar huis rollen, terwijl ik net genoeg gegeten heb! Het verschil tussen ons mag er zijn! Daarna trek ik mijn NN Rotterdam marathon shirtje aan (nog zo’n ritueeltje; ik draag het shirtje nooit tijdens de wedstrijd zelf, maar achteraf bij het slapen) en kruip in bed om nog wat te lezen. Een half uurtje later vallen de oogjes al dicht voor 9 uurtjes comatoestand.

En dan nu… Het doel is bereikt; de buit is binnen. De eerste uren achteraf wilde ik nooit nog zover lopen. Toen we aan het eten waren begon ik te twijfelen en inmiddels heb ik ‘Najaarsmarathon’ al een paar keer in Google ingegeven. Een nieuw doel is er nog niet, maar dat komt er ongetwijfeld! Eerst een maandje kortere afstanden, enkele kleinere wedstrijden en dan gaan we er (vermoedelijk) weer voor! Hopelijk ben jij er dan ook weer bij om mij te helpen mijn tijd onder de 4 uur te duwen? Tot dan!

Hier vind je deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5 van mijn weg naar Rotterdam met trainings- en eetschema’s inclusief!

Een half jaar later ging ik voor ‘onder de 4’ in Amsterdam. Of dat gelukt is, kan je hier lezen!